Grigorijevo trodecenijsko buntovništvo: Crkva kao stub sabornosti i pojava unutrašnjeg rušioca
Srpska pravoslavna crkva, kao najstarija i najstabilnija institucija srpskog naroda, vekovima je preživljavala spoljne udare – od Osmanskog carstva, preko austrougarskih i nemačkih okupacija, do komunističkog progona. Ali, jedna opasnost je uvek bila najpogubnija: unutrašnji raskoli i pojedinci koji, pod velom duhovnosti, unose duh neposlušnosti i razaranja. Upravo u toj kategoriji mora se posmatrati trodecenijsko delovanje vladike Grigorija (Durića), koje predstavlja kontinuitet buntovništva, suprotstavljanja autoritetu i ugrožavanja jedinstva Crkve i naroda.
Vladika Grigorije: Narod u Srbiji je „glasačko stado“ koje ide za pastirom
Hronologija buntovništva – od mladosti do danas
Grigorijevo delovanje nije epizodično, već sistemsko. Već devedesetih godina, kada se formirao kao mladi jeromonah, pojavljuje se u javnosti kao kritičar vlasti i episkopata. Njagov obrazac delovanja ostaje isti tokom tri decenije: kritikuje patrijarha (Pavla, Irineja, Porfirija), osporava sabornost, podržava ulične proteste i nastoji da se nametne kao “alternativni” duhovni autoritet.
1990-te: Prvi istupi kao politički kritičar, iako na sebi nosi monaški čin.
2000-te: Podržava proteste što je uticalo na razdor između države i Crkve.
2010-te: Sve otvorenije istupa protiv zvaničnih stavova Sinoda, dovodi u pitanje izbor patrijarha, pojavljuje se kao „zvezda“ medija naklonjenih liberalizmu.
2020-te: Javno podržava proteste u Srbiji, kritikuje vlast kao „epohu prevaranata“, izjavljuje da bi se kao patrijarh zavadio sa svakom vlašću, suprotstavlja se zvaničnom stavu SPC o vakcinaciji i nastupa kao politički komentator, a ne kao duhovni pastir.
Ovaj niz nije spontan, već sistemski i uporan – trodecenijski obrazac delovanja protiv jedinstva naroda i Crkve.
Vladika Grigorije poručio svojim kolegama episkopima: „Klaću vas jednog po jednog!“
Psihološki profil buntovnika
Da bi se razumela konstanta njegovog nastupa, potrebno je analizirati njegov psihološki sklop:
Кompleks antiautoriteta – Grigorije se nikada nije mirio sa činjenicom da postoji autoritet iznad njega. Bilo da je reč o patrijarhu, Saboru ili državi, on instinktivno zauzima poziciju oponenta. To ukazuje na dubok unutrašnji kompleks odrastanja u sredini bez stabilnog autoriteta, što stvara hroničnu pobunu protiv svakog poretka.
Sindrom „savremenog proroka“ – Vladika se medijski gradi kao čovek koji „govori istinu protiv moćnih“. U psihologiji to je mehanizam kompenzacije: pozicija večitog buntovnika omogućava mu da sakrije ličnu ambiciju iza maske pravdoljublja.
Narcisoidni impulsi – Njagova stalna medijska prisutnost, isticanje sopstvenih „hrabrih reči“, poređenje sa Đinđićem i Stambolićem, pa čak i poruka da bi kao patrijarh bio u sukobu sa svakom vlašću, pokazuje da unutrašnja motivacija nije služenje Bogu i narodu, već građenje kulta ličnosti.
Evo zašto vladika Grigorije ODBIJA da služi parastos ŽRTVAMA OLUJE
Grigorije kao faktor raskola
Pravoslavlje nije individualistička vera. Ono počiva na sabornosti i poslušnosti. Vladika koji godinama radi suprotno – javnim istupima protiv Sabora, suprotstavljanjem patrijarhu, podsticanjem političkog bunta – postavlja se van same suštine pravoslavlja.
Njegova otvorena podrška blokadama i protestima nije pastirska briga, već unošenje duha haosa u narod.
Suprotstavljanje zvaničnim stavovima SPC o vakcinaciji pokazuje da on ne priznaje sabornost već svoje individualno mišljenje stavlja iznad jerarhije (u to vreme uvodi nepravoslavnu praksu pričešćivanja vernika).
Кritike izboru patrijarha otkriva da je njegov cilj da se uvek pozicionira kao centar opozicije, bez obzira na sabornu odluku.
Takvo ponašanje nije obnova Crkve, već postepeno podrivanje njenih temelja.
Teološko-duhovni aspekt: izneveravanje pastirske službe
Pravi duhovnik poziva na pokajanje, smirenje i jedinstvo. Grigorije poziva na bunt, protest i razdor. Ne poziva on na bunt protiv greha i palosti u sebi, kako su to radili sveti oci, već na ovosvetovnu revoluciju, na društvene promene ali usklađene sa globalističkom agendom.
Umesto da uči vernike trpljenju, on ih podstiče na ulični aktivizam.
Umesto da bude most pomirenja, on je faktor podele.
Umesto da se bori protiv raskola, on svojim rečima i postupcima raskol priziva.
Njagovo učenje i delovanje bliže je protestantskom modelu „sveštenika-aktiviste“ nego pravoslavnom episkopu. Upravo zato njegova reč nema težinu Jevanđelja, već ima karakter političkog pamfleta.
Vladika Grigorije: Tačno vidim da katolici i protestanti imaju ono što mi nemamo
Odbrana Crkve i Srpstva
U vremenu kada se Srpska pravoslavna crkva bori da sačuva jedinstvo na Кosovu, u Crnoj Gori, regionu i dijaspori, pojavljuje se episkop koji sve snage usmerava na kritiku sopstvene kuće. Grigorije je, kroz trideset godina, dosledno stajao na strani nemira, a ne mira; raskola, a ne sabornosti; lične ambicije, a ne Hristove žrtve.
Njagov psihološki profil otkriva da on ne može biti izvor jedinstva. Njagovo trodecenijsko delovanje pokazuje da mu je cilj razdor. Zato se mora jasno reći: odbrana Srpstva i Crkve podrazumeva razobličavanje i odbacivanje svakog lažnog autoriteta koji umesto jedinstva seje podele – odbacivanje svakog lažnog mesije.
Antipastir
Grigorije nije duhovni pastir, već politički buntovnik u mantiji. Trodecenijska linija njegovog delovanja pokazuje da on nije nastavljač svetosavskog puta, već izazivač smutnje i raskola. Srpski narod i Crkva moraju biti svesni ove opasnosti. Jer, kako su znali sveti oci, najveći udar nije spolja nego iznutra – od onih koji, oblačeći rizu, unose nemir u Telo Hristovo.
Zato je danas naša dužnost da razobličimo i odbacimo Grigorijevo buntovništvo, u odbranu Crkve, sabornosti i samog bića Srpstva.
A.F.
